Terwijl de schoonmakers sinds vannacht bezig om de boel weer weer schoon te krijgen na het geweldige feest ligt zij in tranen. Gisteren ja, toen genoot zij van het geweldige feest dat er ter ere van de verjaardag van haar vader werd gevierd. Toen vroeg iedereen om haar hand. Wilde iedereen met haar op de foto. En nu, op haar bed gelegen, leest zij de commentaren. In de kranten en in de social media. Over haar kleding en haar postuur. Iedereen heeft een mening en wenst die te delen. Wat dat met haar, een 14-jarig meisje, doet? Wat het voor haar betekent? Niemand lijkt het zich af te vragen.

Ik probeer het mij voor te stellen. Dat je weet en leest wat iedereen over en van jou vindt. Van wat jij doet en laat, van hoe jij eruit ziet en wat jij draagt. Volgens de vele commentaren is het allemaal niks, over de top of juist veel te netjes. Om nog maar niet te spreken over jouw postuur. Dat van nature kennelijk net een maatje meer is. Ik zou het liefste weg willen kruipen. Er niet (meer) zijn.

Kledingkeuze en uiterlijk weten wij, zijn in ons land veel  voorkomende redenen om te pesten. Alleen in Italië en Portugal worden mensen nog vaker gepest om wat ze aan hebben. Op Twitter ging het op de jaardag van haar vader opnieuw over haar gewicht. Al terwijl zij liep te stralen, vonden sommige mensen op social media het nodig om de tiener te bestempelen als dik. Net als vorig jaar was haar figuur het gespreksonderwerp.

Over die constatering en dat pesten spreken wij graag schande. We trekken spreekwoordelijk alle maatregelen uit de (kleding-)kast die genomen moeten om het pestprobleem structureel aan te pakken en om daders op hun gedrag en verantwoording aan te spreken.  Desondanks veranderd er niets. Wat zeg ik, wij maken er welhaast een volksfeest van!

Uiteraard ben ik er mij goed van bewust dat pesten dikwijls heel lastig is om structureel aan te pakken, omdat het dikwijls in het geniep en buiten het zicht gebeurt. En dan niet te vergeten het taboe wat nog steeds heerst om melding te maken van pesten, want ‘klikken’ en ‘klagen’ doe je natuurlijk niet. Maar het feit dat in ons ‘tolerante’ Nederland nog dagelijks mensen worden gepest, ja zelfs geterroriseerd is in feite diep triest en een ware schande voor ons land.

Pesten, zo leerde ook de verjaardag van de vader van dat meisje, is helaas een groot maatschappelijk probleem. Er worden overal anti-pestprotocollen, weerbaarheid-strainingen en anti-pestbeleid geformuleerd, inmiddels zelfs verplicht gesteld door de overheid. Het helpt alleen onvoldoende. Sterker nog: wij vermommen pesten als ‘commentaar’; want dat mag je natuurlijk best geven. Maar pesten? Nee, `pesten’, daar doe ik niet aan mee!

Met dat meisje van 14 stel ik vast dat wij allemaal de neiging hebben ‘meeloper’ te zijn. Mensen die mee lachen bij een rotopmerking of die pesters bewust of onbewust steunen in hun pestgedrag. Of wij zijn dankbare toeschouwers, die zien dat er wordt gepest, maar niets doen, erbij weglopen of denken dat hij of zij er wel tegen kan?

Tegen al deze mensen wil ik zeggen: wordt wakker! Wat zal het ons ‘de reet roesten’ of iemand al dan niet in de kledingkast van ouders, broers of zussen, vrienden of vriendinnen grasduint en er vervolgens zelf een mooie outfit aan heeft? Welk recht hebben wij anderen ‘de maat’ te nemen?

Laten wij al die betweters nu eens de mond snoeren. Door er niet meer aan mee te doen. Door te laten weten dat het ons niet interesseert wat zij ervan vinden. Door ons – eventjes  maar – te verplaatsen in die ander. Ons voor te stellen hoe wij het zelf zouden vinden, als anderen over ons kwaad spreken. Of door stelling te nemen. Al was het maar door te zeggen “Zo , eigenlijk is dat best een erge kutopmerking”.

• De auteur, Peter Paul J. Doodkorte, is als senior-adviseur verbonden aan Vondel & Nassau, een landelijk werkend adviesbureau voor sociaal domein en overheden.

• Meer blogs en ideeën zijn te vinden op Verruim de horizon, De kracht van het alledaagse en Inspirituals