Sluipenderwijs wordt ons dagelijkse leven gekaapt door zorgaanbieders en perverse financiering. In toenemende mate is ons dagelijkse leven een verdienmodel geworden van marktpartijen. Nog even, en het lidmaatschap van de voetbalclub is geen hobby, maar geïndiceerde – want noodzakelijke – ondersteuning. Het leest wellicht als een grappig bedoelde kanttekening, maar het is een reële karikatuur… Lees verder »
Is het mogelijk en wenselijk om met prestatie-indicatoren en evidence based programma’s het presterend vermogen van zorgaanbieders binnen het sociaal domein inzichtelijk te maken? Is het mogelijk om daarmee (beter) te sturen op effectiviteit en kostenbeheersing? Beide instrumenten worden in hun betekenis niet zelden overschat. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de taken vanuit de Jeugdzorg, de… Lees verder »
Waarom sturen gemeenten medewerkers van de Toegang naar de keukentafel die niet het mandaat hebben om een besluit te nemen? Waarom zitten medewerkers van de Toegang niet in het inkoopteam van (samenwerkende) gemeenten? Waarom erkennen zorgaanbieders de inwoners en/of medewerkers van de Toegang niet als de regisseur (verkeersleider) van de opgave? Waarom weten de medewerkers… Lees verder »
Ik zal de laatste zijn die beweert dat het systeem of stelsel binnen het sociaal domein niet beter kan. Tegelijkertijd mag dat geen schaamlap zijn voor ons eigen (anders) kijken en (anders) doen. Als wij als professionals – van mantelzorgers en ervaringsdeskundigen tot specialisten – ons verschuilen achter de regels die wij zelf ongemakkelijk vinden,… Lees verder »
Regionale samenwerking binnen het sociaal domein is gewenst én noodzakelijk. Daar zijn velen het wel over eens. Tegelijkertijd blijkt regionale samenwerking in het sociaal domein niet vanzelf te gaan. Van de in een regio samenwerkende gemeenten worden daarom gevraagd om in hun regiovisie een niet-vrijblijvende governance te organiseren, met één onderling overeengekomen en gedragen aanspreekpunt… Lees verder »
Sinds de decentralisaties in het sociaal domein staan gemeenten voor de opgave om meer mensen te ondersteunen met minder middelen. Om dat te bereiken kiezen gemeenten voor een samenhangende aanpak in het sociaal domein. Vanuit een integrale benadering van inwoners wordt niet alleen naar de problemen, maar ook naar de draagkracht van inwoners gekeken. Tegelijkertijd… Lees verder »
De Wmo 2015 en de Jeugdwet verplichten (samenwerkende) gemeenten om regels te stellen ter waarborging van een goede verhouding tussen de prijs voor de levering van een voorziening en de eisen die worden gesteld aan de kwaliteit van diezelfde voorziening. Deze opdracht, te komen tot een reële prijs, krijgt – gelukkig – steeds meer aandacht…. Lees verder »
Regels, protocollen en structuren moeten ten dienste staan van de zorg en niet leidend zijn. Dat vindt iedereen. En er wordt al lange tijd gevochten tegen de paarse krokodillen in het systeem. Er worden ook successen geboekt, maar het laaghangend fruit wordt nog altijd niet geplukt. De wens de administratieve lasten te verminderen wordt zorgbreed… Lees verder »
Stroomop, een netwerk van jeugdhulp- en onderwijsprofessionals dat terecht streeft naar eerdere, snellere en beter passende hulp voor jongeren en hun ouders. Zij willen dat kinderen en jongeren zo thuis mogelijk opgroeien, ook als ze uithuisgeplaatst zijn. Daarom hebben aanbieders, gemeenten en het ministerie van VWS in het actieplan “De best passende zorg voor kwetsbare… Lees verder »
Op 20 juli 2020 publiceerde rechtbank Den Haag een uitspraak over de Jeugdwet. De uitspraak doet een aantal verregaande aannames over de Jeugdwet en de ‘eigen kracht’ van gezinnen. De passage die mij in dit verband het bijzonder opvalt, is deze: Het uitgangspunt van de Jeugdwet is dus dat de verantwoordelijkheid voor het gezond en… Lees verder »
