Weet u het nog? De ‘memorabele 14^de december van het vorig jaar? Toen Nederland welhaast uit haar voegen barstte van trots. Omdat de 12-jarige Robbe van Hulst uit Den Bosch toch maar mooi uit de kast durfde te komen. “Dit is het moment dat ik helemaal mezelf kan zijn,” zo vertelde Robbe het ganse land. Dat kon toch mooi maar in ons vrije Nederland! Inmiddels staat Nederland – dankzij een paar ‘ketters’ – weer met beide benen op de grond.

“Waarom niet liever direct aan het kruis? Beter zou het zijn in één keer te sterven dan op een pijnbank steeds weer gekweld te worden.” Het zouden – na het lezen van de Nashville-verklaring – zomaar de gedachten kunnen zijn van menig homoseksueel, lesbienne of transgender. Zij voelen zich – terecht – hard bij, in en door het kruis gegrepen!

De Nashville-verklaring (Engels: Nashville Statement) is een document over het christelijk geloof, huwelijk en seksualiteit dat oorspronkelijk in 2017 in de Verenigde Staten is opgesteld. Met deze verklaring wilden de ondertekenaars, meest afkomstig uit orthodox en conservatief protestantse of evangelische kringen, een eenduidig conservatief christelijk geluid laten horen rond thema’s als homoseksualiteit, genderneutraliteit en transgenderisme.

De ondertekenaars spreken zich uit tegen lgbt-seksualiteit, transseksualiteit, het homohuwelijk, het gelijktijdig hebben van meer dan één liefdesrelatie, overspel en seksuele onreinheid. De verklaring stelt hier normen en waarden ontleend aan de Bijbel ten aanzien van seksualiteit en het belang van huwelijkstrouw tegenover.

Ons blazoen van vrijzinnigheid jegens vrije liefde voor iedereen en de vrijheid van relaties heeft met deze verklaring meer dan een flinke deuk opgelopen. In hedendaagse kruistocht van zogenaamd religieus geïnspireerde wisten zij  met militaire precisie de illusie van erkenning van ieder mens – ongeacht sekse of geaardheid – weg te nemen.

Ketter – in zijn specifieke betekenis – is een aanduiding voor een aanhanger van een ketterij, een leerstelling, die bewust en opzettelijk in tegenspraak is met datgene wat een bepaalde gemeenschap beschouwt als de fundamentele overtuiging.  Welnu, zoals ooit Calvijn het ‘ware’ gezicht van de Rooms-katholieke Kerk wist te ontmaskeren, zo ontmaskert de Nashville-verklaring het ware gezicht van een groep van zogenaamd Bijbelgetrouwen. Zij willen terug naar het huwelijk zoals God het (volgens hen) wil. Homoseksuelen, transgenders en seks buiten het huwelijk staan daarbij niet enkel in het verdomhoekje. Het is verderfelijk! Zij kunnen enkel getolereerd of verdragen worden wanneer zij zich tot het levenslang dragen van een kuisheidsgordel verplichten..

De eerste maand van het nieuwe jaar was kennelijk hét moment voor de opstellers om zelf kleur de bekennen en uit de kast te komen. Met de rode kleur van opwinding en opgeblazen van de wijn van de nieuwjaarsrecepties nog in het bloed, lieten zij harde geselslagen neerdalen op de ruggen van de ‘dommen’ die liefde voor hetzelfde geslacht of meerdere personen tegelijkertijd menen te moeten praktiseren.

De Nashville-verklaring voelt niet  meer of minder dan een openlijke bespotting dan wel verbranding van homoseksuelen, transgenders enzovoorts. En juist dat maakt dat de Nashville-verklaring naar mijn stellige overtuiging met de Bijbel niets van doen heeft. Wie op deze manier ‘bijbelgetrouw’ wil zijn, verraadt daarmee nu precies dat wat de Bijbel betoogt: gelijkheid, broederschap en naastenliefde.

Ooit vergeleek Calvijn zijn tegenstanders met iemand die toiletten schoonmaakt. Iemand die zijn eigen stank niet meer ruikt en vervolgens de spot drijft met mensen die hun neus dichtknijpen als ze bij hem in de buurt zijn. Welnu, de Nashville-verklaring leert ons dat wij ook vandaag de dag omringd zijn met zulke mensen. Figuren die vastgeroest zijn aan hun gewoonte. Of, zoals Calvijn het ooit schreef: “In hun eigen uitwerpselen zitten, terwijl ze geloven omgeven te zijn door rozen.”

Er is genoeg reden om te huilen en te klagen over de ‘mateloze leugens’ van de Nashville-verklaring. Daarover moeten wij onze mond openen. Opvattingen als die welke de Nashville-verklaring verkondigt zijn problematisch genoeg om het serieus te nemen, en actief te bestrijden. Tegelijkertijd denk ik dat wij over dit soort van  opvattingen slechts volmondig en luidkeels moeten lachen. Gewoon, omdat de ‘kruistocht’ van deze zichzelf bevredigende ‘kruisvaarders’ slechts de deodorant is voor de eigen angst en schaamte over seksualiteit, waarmee zij zelf kennelijk ruimschoots worstelen.  Of, zoals Robert Long het ooit eens zei: “Zo is het leven; veel deodorant zodat je de eigen stront niet ruikt.”

• De auteur, Peter Paul J. Doodkorte, is als senior-adviseur verbonden aan Vondel & Nassau, een landelijk werkend adviesbureau voor sociaal domein en overheden.

• Meer blogs en ideeën zijn te vinden op Verruim de horizon, De kracht van het alledaagse en Inspirituals