Zodra zes op de tienduizend mensen griep hebben, spreken we van een epidemie. Maar waar spreek je van als maar liefst achthonderd van elke tienduizend mensen ergens last van hebben? Dit is namelijk het aantal kinderen dat jaarlijks bij een vechtscheiding betrokken raakt; achthonderd per tienduizend Nederlandse kinderen. Over een griep kom je heen, maar de gevolgen van een vechtscheiding blijven vaak jarenlang – of zelfs levenslang – in je systeem zitten.

Dody Duifjes, jeugdconsulent in een sociaal team in het midden van het land, neemt stelling. “Niemand start een gezin met het idee dat later op te blazen. Een scheiding gaat dan ook altijd gepaard met veel verdriet en dat zorgt vervolgens voor een crisis bij de betrokkenen. Het oorspronkelijke gezin bestaat immers niet meer en je moet met z’n allen op zoek naar nieuwe zekerheden. Maar het verwoestende van een vechtscheiding is dat er helemaal geen nieuwe, stabiele periode voor het kind wordt gecreëerd. En dat doet natuurlijk iets met de ontwikkeling van het kind. De kans dat je later als volwassene ook weer in een scheiding terechtkomt, verdubbelt bijvoorbeeld. Een vechtscheiding dreunt op die manier nog vaak in een volgende generatie door. Dody houdt de ouders dan ook voor dat scheiden een kwestie van ‘elkaar vasthoudend loslaten’ is .

U kunt onderstaande strip (van de video) hier ook als pdf-downloaden: Dody Duifjes – Scheiden is elkaar vasthoudend loslaten

• De auteur, Peter Paul J. Doodkorte, is als senior-adviseur verbonden aan Vondel & Nassau, een landelijk werkend adviesbureau voor sociaal domein en overheden

• Meer blogs en ideeën zijn te vinden op Verruim de horizon, De kracht van het alledaagse en Inspirituals